باغ اپیکور

او معتقد بود مردم زمانی می‌توانند به‌خوبی پی فلسفه و رستگاری بروند که در زندگی مستغنی و خودکفا و در حیطه‌ی‌ دوستانشان باشند. اگرچه اپیکور را معمولاً به عنوان طرفدار لذت بردن بی حد و حصر و نامحدود می‌شناسند، اما در حقیقت او اظهار داشته که شخص تنها با زندگی عاقلانه، هوشیارانه و اخلاقی می‌تواند خوشحال و عاری از درد و رنج باشد. او می‌نویسد: «زندگی دلپذیر نه با مجموعه‌ای از مشروبات الکلی و شادابی‌های آنی و نه با لذت جویی فیزیکی و نه با خوردن ماهی و چیزهای دیگری که در فهرستی گران باشند، بلکه با استدلال هوشیارانه به دست می‌آید.»

اپیکور شروط خوش بختی را چنین بر می شمارد:
1.آزادی و براعت از حاکم یا صاحب کار مستبد؛
2.دوری از شهر و عام مردم؛
3.ارتباط اجتماعی با دوستان نیک و مردمان اهل تفکر؛
4.خودکفایی و عدم نیازمندی به سایر مردم در اجابت نیازهای اولیه ی خود؛

به دنبال این نگرش، اپیکور و جمعی از خانواده و دوستانش در زمین وسیعی با فاصله ی بسیار زیاد از شهر، مسکنی مشترک ساختند که هم نیاز آن‌ها به حریم خصوصی را تامین می کرد و هم بهترین بستر برای رشد و تعاملات اجتماعی و مشارکت بود. او و دوستانش، تمام نیازهای اولیه‌شان از خورد وخوراک و پوشاک گرفته تا ابزار و مسکن، در همان زمین به صورت خودکفا برآورده می‌کردند.
فلسفه و آگاهی اجتماعی که اپیکور و مریدانش داشتند این زندگی را با بهترین سطح کیفیت ممکن برای آن‌ها فراهم ساخت.